Natrafiono wówczas na schowane przy kominie „papierzyska”. W podob­nych przypadkach mamy zwykle do czynienia ze starymi gazetami, które służyły jako materiał izo­lacyjny. Tym razem było inaczej. Państwo Durdowie odnaleźli dwie niezwykle interesujące „pamiątki”. Pierwszą z nich był rysunek projektowy do budynku, który miał być wybudo­wany lub przebudowany w Juszkowie, a inwestor nosił nazwisko Senkpiel. Trudno przypisać je kon­kretnej osobie, gdyż we­dług spisów ludności, w Juszkowie, w roku 1928 nazwisko Senkpiel nosiło co najmniej 7 dorosłych osób. Rysunek zawiera datę 22.08.28, wykonany jest przez postać waż­ną dla historii Pruszcza początku XX w., a mianowicie przez mistrza budowlanego Johannesa Schulza. Rysunek, wykonany w skali 1:50, dotyczy głównie obudowane­go wejścia zewnętrznego po schodach na piętro. Sądząc po widocznych na rysunku liniach pionowych, wejście to miało mieć zabudowę drewnianą. Rozwiązanie to jest do dzisiaj zachowane w wielu przedwojennych budynkach naszego regionu. Nie wiadomo czy projekt ten został zrealizowany, gdyż rysunek nie zawiera informacji adresowej.

 

Johannes Schiltz sprawował nadzór nad budową w latach 1904-1906 neogotyckiego kościoła w gdańskiej dzielnicy Emaus, dziś parafii św. Franciszka przy ulicy Kartuskiej. Projekt tamtejszego kościoła wykonał niejaki August Menken.

 

Drugim znaleziskiem w domu Państwa Durda jest zwykły, lecz arcyciekawy zeszyt, zapisany niewprawną ręką dziecka. Jego odczytanie przysparza pewnego kłopotu, gdyż odręczne zapiski sporządzone były jeszcze w starej formie, potocznie określanej „szwabachem”. Po pierwszych przymiar­kach jego zawartość można porównać do popularnych kilkadziesiąt lat temu zeszytów „złotych myśli”, pomieszaną z zapiskami o charakterze pamiętnika. Zeszyt ten jest obecnie jednym z eksponatów, mieszczą­cej się w Powiatowej Bibliotece Publicznej w Pruszczu, wystawy „Z pruszczańskiej szuflady”. Trudno powiedzieć czy te dwa dokumenty schowane zostały razem, czy po prostu miejsce to było dziecięcą skrytką. Jak sami pamiętamy, nasze zeszyty złotych myśli, jak i pamiętniki, prowadziliśmy w ta­jemnicy przed naszymi rodzicami, chowając je w różnego rodzaju schowkach.

 

Ale to jeszcze nie koniec historycznych pamiątek w domu Państwa Durdów. Od dawien dawna, można powiedzieć, że dla młodych państwa od zawsze, w domu wisiał stary obraz. Dopiero w 2010 roku, przez przypadek, zauważono, że z obrazem tym jest „coś nie tak”. Między obrazem a dyktą państwo Durdowie natrafili na duże zdję­cie wykonane przez J. Von Szymonowicza, przedstawiające odchodzących do rezerwy żołnierzy służby lat 1906-1908 Kulmer In­fanterie Regiment nr 141. U dołu zdjęcia widnieją nazwiska żołnierzy.

 

Kim byli ostatni nie­mieccy właściciele budynku przy Strübingstraße? Z re­lacji państwa Durda wyni­ka, że dom zamieszkiwany był przez rodzinę lekarza. Świadczyć miała o tym re­lacja babci, która wprowa­dzając się do domu w 1945 roku, zastała całe regały pozostawionych książek o tematyce medycznej. Tu jednak natrafiamy na pewną nieścisłość. Jeżeli dom przy ulicy Słowackiego 30 miał tę samą numerację także w czasie wojny, to książki teleadresowe z roku 1927 oraz 1942 wskazują, że właścicielem domu w tym czasie był Max Amort, a podawany przez niego zawód to nauczy­ciel. Możliwe jest oczywiście, że numeracja domów przy dzisiejszej ulicy Słowackiego nie pokrywa się z numeracją Strübingstraße. Tyle, że przeszukując książkę teleadresową dla roku 1942, nie znajdujemy żadnego le­karza mieszkającego przy tej ulicy.

 

Kto wie, co kryją jeszcze zakamarki przedwojennych zagród. Ważne jest, by na fakt istnienia ewentualnych podobnych skarbów wyczulić osoby, które zamierzają dokonywać istotniejszych