Zeznania brydżystów wzajemnie się uzupełniały. Było to z jednej strony normalne z drugiej zaś zastanawiające. Normalne, gdyż skoro mówili prawdę fakty przez nich poświadczane nie miały prawa się różnić, zastanawiające z kolei, gdyż obaj byli gwarantami swojego alibi i los jednego zdawał się być powiązany z losem drugiego tym samym jakiekolwiek różnice w zeznaniach mogłyby mieć fatalny skutek dla obu mężczyzn. Obaj więc przyznali, że doszło do gwałtownej wymiany zdań pomiędzy każdym z nich a Mellerem, i za każdym razem chodziło o anonimowe listy, które Teodor miał otrzymywać. Niezwykle interesujący był również fakt, że podejrzenie co do autorstwa owych anonimów padło właśnie na dwójkę znajomych od brydża. Oznaczało to, że Teodor uważał, że zarówno jeden lub drugi mógł wiedzieć coś o Elżbiecie i to coś czego Meller nie chciał ujawnić. Problemem było tylko to, że w trakcie całego śledztwa nie pojawiła się żadna kobieta o tym imieniu, która miałaby jakikolwiek związek z zamordowanym bibliotekarzem. Nie znajdując innego wyjścia Holtz zlecił kolejną turę przesłuchać. Po raz kolejny przeszukano też wszystkie rzeczy Teodora starając się odszukać owe listy. Sprawdzono dokładnie całą korespondencję Mellera. i w końcu znaleziono jeden jedyny ślad - włożone w książkę zdjęcie kobiety. Nie była to ani Konstancja, ani Zofia ani też żadna ze znanych kapitanowi osób, możliwe więc, że była to Elżbieta.

 

Dokładne śledztwo i kolejne pytania przyniosły jeszcze jeden efekt. Poznano majątek Teodora i jakkolwiek nie należał on do osób zamożnych to zgodnie z zapisem w testamencie Zofia mogła liczyć na mieszkanie wraz z wyposażeniem oraz zawartość skrytki bankowej nr 21 zdeponowanej w Kostrzyńskiej Kasie Oszczędnościowo-Mieszkaniowej. Kluczyk do skrytki posiadali Teodor oraz notariusz u którego złożono kopię testamentu. W mieszkaniu Mellera żadnych kluczy nie było, pozostawało więc liczyć na notariusza.

 

Holtz wraz z Zofią niemal bezzwłocznie udali się do biura notarialnego, zanim jednak mogli uzyskać pozostawiony przez Teodora klucz trzeba było dopełnić wszystkie formalności. Odczytanie testamentu, sprawdzenie tożsamości i ostatecznie złożenie podpisu. Wszystko to zdawało się trwać niemiłosiernie długo, w końcu jednak notariusz przekazał stosowne dokumenty oraz klucz bratanicy Mellera. Formalnościom stało się zadość. Pozostało jedynie pójść i sprawdzić cóż takiego mieściło się w pozostawionej przez Teodora skrytce.