Na terenie zajmowanym współcześnie przez miasto Pruszcz Gdański archeolodzy zlokalizowali sześć cmentarzysk ludności kultury oksywskiej i wielbarskiej (II wiek p.n.e. – V wiek n.e.). Jednym z nich jest nekropola przy ulicy Wita Stwosza, oznaczona jako stanowisko 5. Czarka została odkryta w trakcie ratowniczych badań archeologicznych prowadzonych na tym cmentarzysku przez pracowników Muzeum Archeologicznego w 1995 roku. Naczynie wchodziło w skład wyposażenia bogatego grobu szkieletowego; pochówek umieszczono w trumnie wykonanej z wydrążonego pnia drzewa, w której złożono osobę dorosłą, zmarłą w wieku 20–30 lat, prawdopodobnie płci żeńskiej. Ponadto przy szkielecie znaleziono dużą, dwustożkowatą wazę glinianą, dwa paciorki bursztynowe, grzebień rogowy o trójkątnym uchwycie a także przedmioty wykonane z brązu: zapinkę do spinania szaty, sprzączkę od pasa wraz z okuciem końca pasa, szczypce z łyżeczką, stanowiące przybory kosmetyczne oraz okucia szkatułki drewnianej. Na podstawie tego wyposażenia można stwierdzić, że pochówek pochodzi z drugiej połowy IV wieku n.e.

Czarka, z zielonkawego szkła o korpusie półkolistym i mocno wychylonej krawędzi, z wypukłym dnem w środku wklęsłym, została odlana z formy, a ściankę jej uformowano w sześcioboczne, wklęsłe fasetki na kształt plastra miodu, ułożone zwarcie w trzech poziomach. Jest ona niezwykle rzadkim przykładem wyrobu szklanego wykonanego w formie odlewniczej. Jak dotąd, znamy jedynie nieliczne fragmenty podobnych naczyń, znalezione na terenie Krymu. Te analogie pozwalają przypuszczać, że czarka z Pruszcza Gdańskiego mogła zostać wykonana w jednej z nadczarnomorskich pracowni szklarskich.  Zabytek prezentowany jest w holu Muzeum przy ul. Mariackiej 25/26.

(Red.) fot. bg