Polska po 123 latach niewoli, 11 listopada 1918 r., odzyskała wolność. Zawdzięczała to przede wszystkim ofiarności i poświęceniu Polaków, którzy przez cały okres zaborów krzewili patriotyzm i z nadzieją patrzeli w przyszłość. Mimo wielu porażek, powstań i zbrojnych wystąpień, niepowodzeń politycznych żyła w Polakach nadzieja.
Powstanie odrodzonej Drugiej Rzeczypospolitej niosło za sobą wielką odpowiedzialność, bowiem osobiste plany i wizje należało wówczas wprowadzić w czyn. Niekwestionowanym ojcem polskiej niepodległości jest Józef Piłsudski, którego zmysł wojskowy i konsekwencja doprowadziły do tego ważnego w historii Polski wydarzenia. Nie można jednak zapominać, że do tego przysłużyła się też praca oraz służba wybitnego dyplomaty Romana Dmowskiego oraz znanego kompozytora Jana Ignacego Paderewskiego. O ile Piłsudski zajął się głównie sprawami wojskowymi, o tyle sukcesy na płaszczyźnie politycznej zaliczyć należy na konto Dmowskiego i Paderewskiego.
Pierwsze problemy odrodzonej Rzeczpospolitej to nie tylko zagadnienia terytorialne, graniczne, czy międzynarodowe, ale również kwestie wewnętrznego ładu, sprawy społeczne i gospodarcze. Mimo początkowych problemów, Druga Rzeczpospolita dość szybko stała się poważnym partnerem w stosunkach międzynarodowych. Szkoda, że równie szybko stała się ofiarą nieodpowiedzialności i krótkowzroczności niektórych europejskich decydentów.
Dziś obchodzimy setną rocznicę odzyskania Niepodległości, jedno z najważniejszych świąt z najnowszej historii Polski. Przed wojną rocznicę tego wydarzenia również świętowano. Pierwsza rocznica, z 1919 r. odbywała się w trudnych okolicznościach, bowiem trwała wówczas walka o kształt granic. W związku z drugą rocznicą, Piłsudski otrzymał buławą marszałkowską, a z kolei w 1926 r. ustanowiono dzień 11 listopada dniem wolnym od pracy. Dwa lata później zmieniono nazwę Placu Saskiego na Plac Piłsudskiego, na którym odbywały się defilady poświęcone temu wydarzeniu. Jeszcze w 1934 r. schorowany Piłsudski przyglądał się maszerującym polskim oddziałom. Oficjalnie jednak, Święto Niepodległości, ustanowiono dopiero w 1937 r., specjalną na tę okazję podjętą ustawą sejmową z 23 kwietnia 1937 r. i podpisaną przez prezydenta Ignacego Mościckiego. Związane było to z pogarszającą się sytuacją międzynarodową Polski, budową poczucia patriotyzmu oraz propagowania znaczenia osoby Józefa Piłsudskiego – symbolu Drugiej Rzeczypospolitej. Uroczystości z lat 1937 i 1938 charakteryzowały się oprócz zorganizowaniem tradycyjnej defilady wojskowej, również przeprowadzeniem zbiórki pieniężnej na dozbrojenie polskiego wojska. Ostatnie uroczystości upamiętniające odzyskanie niepodległości odbyły się w 1938 r., później Polska dostała się w szpony dwóch totalitaryzmów, których jarzmo zrzuciła dopiero w 1989 r. Wówczas Święto Niepodległości na nowo wróciło do kalendarza oficjalnych wydarzeń państwowych. Corocznie obchody odbywają się z udziałem najwyższych władz państwowych w Warszawie na Placu Piłsudskiego. Nie bez znaczenia są też uroczystości o zasięgu lokalnym.
To jedno z najważniejszych polskich świąt jest okazją do krzewienia postaw patriotycznych, ale też uzmysłowienia społeczeństwu, że niepodległość nie jest wieczna, ale trzeba o nią dbać każdego dnia, a sprawy przyszłości Polski powinny leżeć każdemu na sercu.
dr Artur Jendrzejewski
Chcesz być na bieząco z informacjami ze świata historii? Jesteśmy na facebooku polnocnej.tv. Szukaj nas na Twitterze oraz wyślij nam maila.