W 1932 roku organizacje harcerskie wprowadziły "harcerskie stopnie żeglarskie morskie i rzeczne", zatwierdzone przez ówczesne Ministerstwo Przemysłu i Handlu II RP. Polski Związek Żeglarski założony w Tczewie w 1924 roku, opracował swój system stopni żeglarskich dopiero pod koniec lat 30-tych XX wieku, na bazie doświadczeń zrzeszonych w nim klubów (głównie organizacji założycielskich w tym Polskiego Klubu Morskiego). Mało który współczesny żeglarz polski ma jednak świadomość, że pierwsze polskie patenty morskie wprowadzone w ramach klubowego systemu kwalifikacji żeglarskich powstały w 1930 roku w Polskim Klubie Morskim na terenie Wolnego Miasta Gdańska... Autorem tego systemu był kapitanat sportowy klubu pod merytoryczną opieką komandora Tadeusza Ziółkowskiego. System tworzyły trzy poziomy kwalifikacji morskich. Wprowadzono trzy stopnie: 1. Jachtowego Kapitana Morskiego 2. Jachtowego Sternika Morskiego 3. Jachtowego Żeglarza Morskiego. Pierwszy kurs teoretyczny rozpoczął się 28.01.1930 roku w siedzibie klubu przy Neugarten 7 w Gdańsku (o czym donosiła Gazeta Gdańskia w jednym ze swoich styczniowych numerów z 1930 roku), a zajęcia praktyczne przeprowadzono w maju i czerwcu tego roku na przystani klubowej i Zatoce Gdańskiej. Kurs był prowadzony na bardzo wysokim poziomie ponieważ wykładowcami poza samym zawodowym kapitanem żeglugi wielkiej i szefem pilotów portu gdańskiego, byli doświadczeni praktycy żeglugi zawodowej i jachtowej. Program realizowany następnie z zrzeszonymi w klubie żeglarzami I Morskiej Drużyny Harcerskiej im. Zygmunta Augusta w Gdańsku , był popularyzowany i wykorzystywany w innych drużynach w Polsce ,aż wprowadzono harcerski system stopni żeglarskich rozkazem Naczelnika Harcerzy L.7 z 10 marca 1939 roku [W.U. Nr 3/39]. PKM był więc prekursorem w tworzeniu i wprowadzaniu systemu polskich kwalifikacji żeglarskich oraz szkolenia w jachtowej żegludze morskiej zarówno w WMG jak i Polsce już ponad 90 lat temu...