W jednym z ossuariów z okresu XV-XVI wiek odkrytych na Placu Dominikańskim, zostały złożone ofiary dżumy, wiemy to z badań archeologicznych i genetycznych. Było to najmniejsze ossuarium i zawierało tylko około 12 tysięcy kości, z czego dokładnie przebadano 11578 – całych lub fragmentów.
Należały one do co najmniej 715 osób: 479 osób dorosłych, jedenaściorga osób zmarłych w wieku młodzieńczym i 231 dzieci. Mężczyźni złożeni w tym ossuarium najczęściej umierali pomiędzy 30 a 40 rokiem życia, co ciekawe kobiety podobnie! Również najczęściej umierały pomiędzy 30 a 40 rokiem życia, choć w kolejnej klasie wieku, między 40 a 50, wystąpił równie wysoki odsetek zmarłych kobiet. Odwrotnie niż u mężczyzn, w ich przypadku, dość wysoki odsetek zmarłych wystąpił także w pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Zatem średnia długość życia osób dorosłych, w czasach zarazy w Gdańsku, wynosiła powyżej 38 lat. I ta wartość nie zmieniła się od późnego średniowiecza.

Podobnie jeśli chodzi o wysokość ciała, która dla mężczyzn wyniosła 170 cm, a dla kobiet 163 cm. Natomiast XV-XVI wieku podwoił się odsetek zmian związanych z czynnikami, które mają negatywny wpływ na jakość warunków życia, zmian związanych z ubogą dietą, gorszymi warunkami bytowymi i niską higieną.

Na podstawie otrzymanych danych widać pewne przesunięcie w strukturze zmarłych, zarówno u mężczyzn jak i u kobiet, co może wynikać w wielu czynników, jednak najważniejszą wydaje się być nagła śmierć spowodowana epidemią. Z drugiej jednak strony, znacznie większy odsetek zmian związanych z trudnymi warunkami życia, mógł być wynikiem wzrastającej liczby mieszkańców powodującej pogorszenie jakości życia w związku z dynamicznym rozwojem miasta.
opr. dr Aleksandra Pudło/MUzeum Archeologiczne w Gdańsku

Chcesz być na bieząco z informacjami ze świata historii? Jesteśmy na facebooku polnocnej.tv. Szukaj nas na Twitterze oraz wyślij nam maila.