W 1920 roku urodził się w Pruszczu Gdańskim wybitny okulista, który przy okazji był jeszcze krzyżowcem. Postać zmarłego w 2002 roku profesora przypomina
Marek Kozłow
Hans-Lothar Thiel należał do najwybitniejszych okulistów niemieckich swoich czasów. Urodził się w roku 1920, rodzinie polityka Leopolda Thiela, burmistrza Reszla. Specyfika pracy ojca zmuszała rodzinę do częstych przeprowadzek, Pruszcz, Reszel, Malbork i Olsztyn były stacjami jego młodzieńczych lat. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia medyczne. Z początku we Wrocławiu, następnie w Królewcu, by ukończyć je w Erlangen. Z tym miastem związał także swoją karierę zawodową. Piął się przez wszystkie szczeble awansu lekarskiego i naukowego. Po uzyskaniu stopnia doktorskiego uniwersytetu w Erlangen, w roku 1947, rozpoczął pracę na tej uczelni jako asystent naukowy. W kolejnych latach, po uzyskaniu habilitacji, stał się od roku 1955 docentem prywatnym na tej uczelni. Równolegle do pracy naukowej kontynuował karierę, jako praktykujący okulista. W uznaniu jego kompetencji powołano Hansa-Lothara Thiela w roku 1957 na ordynatora oraz dyrektora naczelnego Kliniki Okulistycznej w Ludwigshafen.
W swojej pracy naukowej Thiel skupiał się głównie na problemach oparzeń i chemicznych podrażnień narządu wzroku. Ponadto angażował się w udoskonalaniu chirurgii oczu. Dziedziny te dominowały w tematach jego wielu, wysoce cenionych publikacji naukowych z zakresu badań naukowych i praktyki lekarskiej. Uniwersytet w Erlangen powołał go w roku akademickim 1962/63 na profesora nadzwyczajnego tej uczelni. W podobny sposób uhonorowany został Hans-Lothar Thiel przez uniwersytet w Heidelbergu, nadając swojemu regularnemu wykładowcy tytuł profesorski. Jako lekarz praktykował do roku 1984, kiedy to przeszedł na emeryturę i pozostawił kierowanie kliniką młodszym. W dalszym ciągu jednak prowadził swoje badania naukowe.
Hans-Lothar Thiel był też praktykującym i bardzo zaangażowanym społecznie katolikiem. Jego katolicką działalność społeczną, jak i pozycję zawodową i naukową doceniono już w latach 60-tych, kiedy to w roku 1964, w katerdze w Kolonii, arcybiskup Paderborn, a jednocześnie Wielki Przeor zakonu w Niemczech mianował Hansa-Lothara Thiela rycerzem Zakonu Rycerzy Świętego Grobu Bożego w Jerozolimie.
Zakon Bożogrobowców założony został w 1099 roku w Ziemi Świętej. Składał się z duchownych i rycerzy. Po 1471 roku rozwijał się w Europie. W 1489 roku inkorporował bożogrobców do zakonu joannitów (później zwanych Kawalerami Maltańskimi). Zakon bożogrobców został zniesiony w większości krajów europejskich, przetrwał jednak m.in. w Hiszpanii i Polsce. Na świecie zakon przez kilka wieków wegetował. Odżył dopiero po reaktywacji łacińskiego Patriarchatu Jerozolimy w 1847 na mocy konkordatu między Stolicą Apostolską a Imperium osmańskim. Został zreformowany przez Piusa X w 1907 i następnie przez Piusa XII w 1949.
Obecnie zakon jest stowarzyszeniem duchownych i świeckich, nie związanych ślubami zakonnymi, działa w 40 krajach, a jego wielkim mistrzem jest od 2011 abp Edwin O’Brien. Bożogrobcy aktywnie wspierają katolików w Ziemi Świętej, np. dotują w około 50% zwyczajny budżet patriarchy łacińskiego Jerozolimy. Utrzymują i prowadzą w Ziemi Świętej blisko 100 szkół podstawowych i zawodowych, do których mogą uczęszczać dzieci niezależnie od pochodzenia i wyznawanej wiary.
Hans-Lothar zmarł w roku 2002 w następstwie wypadku.
(fot: Ritterorden vom Heiligen Grab zu Jerusalem, Der Ritterorden in Österreich; www.oessh.at)
Chcesz być na bieząco z informacjami ze świata historii? Jesteśmy na facebooku polnocnej.tv. Szukaj nas na Twitterze oraz wyślij nam maila.