W ekspozycji Muzeum Archeologicznego w Gdańsku można już oglądać zabytkową fajkę. 

Nietypowe znalezisko, zinterpretowane jako gliniana fajka, przypadkowo odkryte przez poszukiwacza podczas prac ziemnych na terenie Pruszcza Gdańskiego. Z fajki zachowała się część główki bez górnej krawędzi oraz fragment cybucha. W przekroju cybucha widoczny jest kanał dymowy. Fajka jest datowana na około 3 tys. lat. Jak dotąd jest to jedyny taki przedmiot odkryty na Pomorzu.

Na podobne wyroby natrafiono podczas badań archeologicznych prowadzonych na osadach ludności kultury pucharów lejkowatych na terenie woj. świętokrzyskiego (3700-3100 p.n.e.). Wyroby te łączone były z przedmiotami pełniącymi inne funkcje np.: łyżkami, moździerzami, cybuchami lub tygielkami związanymi z metalurgią miedzi (epoka brązu, wczesne średniowiecze) Fajka jako konstrukcja jest prawdopodobnie najstarszym przyrządem służącym do wdychania dymu żarzącego się tytoniu lub innych substancji roślinnych. O Scytach wdychających dym przy pomocy fajek wspomina już Herodot w V w. p.n.e. Od Scytów palenie fajki przejęli Germanie, Galowie, Rzymianie i Grecy. Fajki do palenia substancji odurzających i narkotycznych znane były także na Dalekim Wschodzie i w Ameryce prekolumbijskiej. Palono głównie rośliny halucynogenne i odurzające (min. mak, konopie, lulek czarny, szalej, pokrzyk czarna jagoda, tytoń)